Ba’zan o‘ylab qolaman: bizning bolaligimizda ham vaqt shunday tez o‘tganmidi? O‘sha paytlar yozgi ta’til o‘n yilga tengdek cho‘zilardi. Bir kun o‘yin o‘ynab, ertasi kuni yana o‘sha joydan davom etardik. Bugun esa bir hafta ko‘z ochib-yumguncha o‘tib ketmoqda.
Bolalikdagi “ertaga” boshqa ma’no edi
Bolaligimizda “ertaga” degan so‘z - yana bir yangi sarguzasht, yangi o‘yin, yangi quvonch edi. Hozir esa “ertaga” ko‘pincha deadline, uchrashuv yoki ish degan ma’noni anglatadi. O‘sha paytlarda ertalab uyg‘onish uchun budilnik kerak emasdi - chiroyli multfilm yoki do‘stlar bilan kelishilgan o‘yin yetarli edi. Hozir esa budilnik uch marta chalinadi, baribir joydan turish qiyin.
O‘yin maydoni - hozirgi telefon
Bizning o‘yin maydonimiz - hovli, dala, qumloq joylar edi. To‘p, arqon, chang ichida o‘ynash… Oyoq kiyim yirtilsa ham muammo emas. Hozirgi bolalarning “o‘yin maydoni” esa ko‘pincha kichkina ekran. Ular do‘stlari bilan “onlayn” uchrashadi, biz esa bir-birimizning qo‘limizni chang bosgancha ushlab, yuzma-yuz gaplashardik.
Sodda quvonchlar
Bolaikdagi yangi futbol to‘pi olish - eng katta baxt edi. Yangi daftar yoki qalam olganimizda ham sevinar edik. Hozir esa odam baxt uchun kattaroq narsalarni kutadi: yangi telefon, yaxshi ish, sayohat… Lekin o‘sha oddiy quvonchlar ko‘pincha qaytib kelmaydi.
Vaqt va tezlik
Bolalikda bir kun juda uzun bo‘lardi. Yozgi ta’til oxirigacha butun umr bor deb o‘ylardik. Hozir esa hafta ham, oy ham tez o‘tadi. Ish, majburiyat, texnologiya - barchasi vaqtni “siqib” qo‘ygandek.
Xulosa
Bolalik - bu sekin yashash san’ati edi. Biz tezroq ulg‘ayishni xohlar edik, hozir esa ko‘pchiligimiz vaqtni sekinlashtirishni istaymiz. Hozirgi hayotimiz tez, qulay, texnologiyaga boy. Lekin bolalikdagi oddiylik, samimiyat va o‘sha sekin vaqt oqimi ko‘p narsadan qadrliroq edi. Shuning uchun ba’zan telefonni bir chetga qo‘yib, ko‘chada piyoda yuring, do‘stingizga qo‘ng‘iroq qilish o‘rniga uchrashib gaplashing. Hayotning eng chiroyli lahzalari - sodda lahzalar bo‘lishi mumkin.