Uylanganimga atigi bir oy bo‘ldi, lekin hayotimda shunchalik ko‘p narsa o‘zgardiki, ba’zan vaqt qanday o‘tganini ham sezmay qolaman. Har kuni yangi odatlar, yangi his-tuyg‘ular, va eng muhimi — “men”dan “biz”ga o‘tish jarayoni.
Rejalash endi yakka emas
Oldin faqat o‘zimni o‘ylab qaror qilardim: qayerga boraman, nima sotib olaman, qachon ishlayman. Endi esa har bir kichik qaror ham birgalikda muhokama qilinadi. Bu ba’zan murakkab tuyuladi, lekin aslida shu orqali o‘rganasiz — hamkorlik degan so‘zning asl ma’nosini.
Har kuni yangi mas’uliyat
Turmush bu faqat mehr emas, bu mas’uliyat ham. Endi biror narsa noto‘g‘ri bo‘lsa, “mening ishim emas” deyish yo‘q. Har narsada juftingning farovonligini o‘ylay boshlaysan — bu hissiyot o‘zingni ulg‘aygan, yetuk insondek his qildiradi.
Oddiy narsalar endi boshqacha tuyuladi
Birgalikda nonushta qilish, kechqurun suhbatlashish yoki biror joyga chiqish — avvallari oddiy hol edi. Endi esa bu mayda daqiqalar eng qadrli paytga aylanadi. Chunki endi ularni kim bilandir bo‘lishyapsiz.
Qadrini bilish o‘rganiladigan narsa ekan
Uylanishdan keyin insonni har kuni ko‘rganing sababli, ba’zan uni e’tiborsiz qoldirish oson bo‘ladi. Lekin shu bir oyda tushundim: muhabbatni saqlash — bu doimiy e’tibor va minnatdorchilik.
Sokinlikda topilgan baxt
Nikohdan keyingi hayot tashqi tomondan “oddiy” ko‘rinadi — lekin aslida bu oddiylikning ichida tinchlik va osoyishtalik yashiringan. Shu 30 kun ichida eng katta o‘zgarishim — shoshmaslikni o‘rganish, dam olishni, va birga yashashdan zavq olishni o‘rgandim.
Xulosa
Uylanish — bu yangi hayot emas, balki hayotingning yangicha talqini. Shu 30 kun menga o‘rgatgan eng katta saboq: muhabbat — bu bir-birini o‘zgartirish emas, balki bir-birini to‘ldirishdir.